قلم زدن با عشق برای از پا در آوردن مسائل - تایمر سرگرمی

تا پیش از این می گفتند معلولیت محدودیت نیست، ولی شعار ما این است که معلولیت محدودیت هست، ولی ناتوانی نیست؛ این شعار حرف های زیادی برای گفتن دارد.

این ها گفته های ساجده رضوی زاده، چهره آشنای جامعه مطبوعاتی اصفهان است که اهالی رسانه بارها شاهد حضور او و همکارانش در برنامه ها و نشست های خبری بوده اند. او متولد مهرماه 1369 است، کارشناسی مدیریت و برنامه ریزی آموزشی و کارشناسی ارشد فلسفه تعلیم و تربیت دارد.

ساجده سال ها پیش بر اثر بیماری ویلچرنشین شده و همچون دیگر معلولان با مسائل و سختی های زیادی در جامعه دست و پنجه نرم نموده، اما از چند سال پیش قلم به دست گرفت تا مسائل جامعه معلولان را از نگاه کسی که از نزدیک این مسائل را لمس نموده ثبت و منعکس کند.

او خبرنگار توان نگار؛ نخستین پایگاه خبری معلولان در اصفهان است که از 3 سال پیش با مشارکت جمعی از خبرنگاران و عکاسان دارای معلولیت فعالیت خود را آغاز کرد و تا به امروز 3 جشنواره رسانه ای معلولان برگزار نموده است.

درباره ورودش به عرصه خبرنگاری می گوید: در انجمن حمایت از آسیب دیدگان نخاعی و فصلنامه از نو با آقای گلناری مدیر اسبق خانه مطبوعات اصفهان آشنا شدم. آقای گلناری با سال ها تجربه فعالیت مطبوعاتی تصمیم به راه اندازی پایگاه خبری داشت که تمام اعضای آن از معلولان اعم از نابینا، ناشنوا و جسمی حرکتی باشند. از همان زمان آموزش خبرنگاری را آغاز کردم و روز به روز علاقه ام به این حرفه بیشتر شد، تا جایی که حالا خبرنگاری حرفه اصلی ام شده و به قلم زدن در حوزه معلولان عشق می ورزم.

این خبرنگار اصفهانی بازتاب مسائل معلولان در رسانه ها را کمرنگ می داند، اگرچه معتقد است در چند سال اخیر رسانه ها نسبت به این موضوع حساس تر شده اند، اما هنوز هم تا نقطه مطلوب فاصله زیادی است.

بسیاری از خبرنگاران اصفهان ساجده و همکارانش در پایگاه خبری توان نگار را در جلسات و نشست های خبری که به ویژه پیش از همه گیری کرونا برگزار می شد دیده اند، حضور آنها در این جلسات توجه جامعه مطبوعاتی اصفهان را به این قشر جامعه بیشتر جلب کرد و از نزدیک مسائل آنها را درک کردند؛ وقتی حتی در بسیاری از ادارات و دستگاه های اجرایی ورودی مناسب و استانداری برای معلولان پیش بینی نشده و ساختمان های غیر استاندارد و آسانسورهای غیر ایمنی مسائل زیادی برای آنها ایجاد می نماید که از چشم سایر همکارانشان در رسانه ها مغفول نمی ماند.

از جشنواره رسانه ای معلولان چه خبر؟

جشنواره رسانه ای معلولان که 3 سال متوالی به میزبانی اصفهان برگزار گردید، تاثیر قابل توجهی در انعکاس مسائل و مسائل معلولان داشت. از ساجده می پرسم از جشنواره سال جاری چه خبر؟

داوری آثار اجرا شده و قرار بود این جشنواره برگزار گردد که به خاطر شرایط کرونا به تعویق افتاد، ولی احتمالا طی هفته های آینده جشنواره سال جاری به صوت نیمه مجازی برگزار گردد. این جشنواره تمرکز بر روی آثار معلولان داشت و تعداد آثاری که از معلولان طی این چند سال به دبیرخانه جشنواره رسید قابل توجه بود، با اینکه هم افراد معلول و هم افراد غیرمعلول در جشنواره شرکت کردند. نکته قابل توجه این است که افراد برتر در حوزه معلولان بیشتر از افراد معلول بود، شاید به خاطر اینکه معلولان درک بهتری از مسائل خودشان دارند و البته توانایی بالایی که در زمینه نوشتن و تحلیل مسائل دارند و این موضوع در جشنواره رسانه ای معلولان ثابت شد. این را هم اضافه کنم که جشنواره رسانه ای معلولان 14 بخش متنوع داشت و فقط در حوزه خبر و مصاحبه نبود؛ از کاریکاتور و فن بیان گرفته تا شعر و دلنوشته در همه زمینه ها هم آثار خوبی به دست ما رسید.

او که مسئول روابط عمومی جشنواره رسانه ای معلولان بوده، برگزاری این جشنواره را یکی از بهترین اتفاقات دوران حرفه ای خود می داند و می گوید: نسبت به امکاناتی که داشتیم کوشش کردیم جشنواره را به بهترین شکل ممکن برگزار کنیم. در این جشنواره ها بودجه خاصی نداشتیم و هزینه های جشنواره را از حامیان تامین کردیم، درحالی که بسیاری از بخش هایی که توان داشتند از ما حمایت نکردند، اما این موضوع ما را دلسرد و ناامید نکرد و به کوشش خود ادامه دادیم.

ساجده با اشاره به اینکه سال اولی که جشنواره رسانه ای معلولان برگزار گردید آثار معلولان به طور ویژه داوری شد ولی در دو سال اخیر همه آثار به صورت برابر داوری شد، می گوید: باتوجه به مسائلی که معلولان دارند انتقاداتی شد که چرا این دو بخش از همدیگر جدا نشد و بعضی از شرکت نمایندگان معتقد بودند همچنان باید آثار جدا داوری گردد، ولی اصرار ما این بود که هیچ تفاوتی در تحلیل و نوشتن و توانایی انجام این کار بین دو قشر وجود ندارد، اگرچه یکسری مسائل قابل قبول است، ولی حداقل نباید خودمان تفاوتی قائل شویم و خطی بین افراد معلول و غیرمعلول بکشیم. باید در هر زمینه ای به خودباوری برسیم و بدانیم که هیچ کس قرار نیست کار خاصی برای ما بکند؛ اگر کسی قرار باشد کاری انجام دهد فقط و فقط خودمان هستیم.

راه طولانی در پیش داریم

این خبرنگار اصفهانی حالا با پشتکار مثال زدنی برای پیشبرد اهداف پایگاه خبری توان نگار که به تازگی ثبت رسمی شده کوشش می نماید و ادامه می دهد: اگرچه تازه آغاز نموده ایم ولی راه طولانی برای فرهنگ سازی و بیان مسائل معلولان داریم و امیدواریم بتوانیم روز به روز دامنه فعالیت مان را بیشتر کنیم. امیدوارم پایگاه خبری توان نگار روز به روز قوی تر و با کیفیت بهتری به کار خود ادامه دهد تا بتوانیم در حوزه معلولان قدم های موثری برداریم.

اما درباره مسائلی که معلولان در جامعه ما دارند، می گوید: فرد معلول مثل همه افراد جامعه انتظار دارد مستقل باشد، چه از لحاظ اقتصادی و چه از لحاظ اجتماعی، عاطفی و ... بارها مشکل اشتغال معلولان مطرح شده، اما کار زیادی برای معلولان انجام نشده و یا نهایتا کارهای ساده ای مثل منشی تلفنی به آنها واگذار می گردد، با اینکه معلولان توانایی های بسیار زیادی دارند که دیده نشده و کافی است بسترسازی لازم برای حضور معلول در جامعه صورت گیرد تا بتوانند توانمندی های خود را به منصه ظهور برسانند.

به مناسب سازی فضاهای شهر نمره 2 می دهم

خبرنگار توان نگار مناسب سازی فضاهای شهری را یکی دیگر از مسائل این قشر می داند و می گوید: به عنوان یک شهروند اصفهانی از یک تا 10 به مناسب سازی شهر نمره 2 می دهم. حتی خیلی از ساختمان ادارات و نهادها رمپ دارند ولی حتی یک فرد عادی هم به سختی می تواند از آن استفاده کند چه برسد به معلول، چون اصلا استاندارد نیست! بیشتر نقاط شهر هم هنوز مناسب سازی نشده، مثلا در پیاده روها حفاظی برای ویلچر گذاشته اند ولی عبور از آن حتی برای فرد عادی هم سخت است، در کل برای مناسب سازی فضاهای شهری، کارهایی اجرا شده ولی مسائل همچنان باقی است...

مسائل فرهنگی بی شمار است

این جوان اصفهانی در مورد مسائل فرهنگی که معلولان در جامعه دارند نیز تاکید می نماید: مسائل فرهنگی که بی شمار است. کافی است یک روز معمولی همراه من باشید تا از نزدیک ببینید با چه مسائلی در جامعه روبرو می شوم. برای رفت و آمدم باید چندین بار در اپلیکیشن های تاکسی های اینترنتی درخواست بدهم تا بعد از چندین و چند بار لغو کردن بالاخره یک نفر دلش به رحم بیاید و قبول کند من را به مقصد برساند و این فقط یک مثال ساده از نگاهی است که جامعه به ما دارد. متاسفانه برای تحصیل، استخدام و هر کار دیگری در جامعه قبل از اینکه توانمندی های معلولان دیده گردد؛ اول ویلچر، عصای سفید و سمعک آنها دیده می گردد. مردم ما معلولیت را به معنی ناتوانی می دانند و فکر می نمایند به هر فرد معلولی باید ترحم نمایند، به خاطر همین در بیشتر مواقع در جایی که معلول احتیاج ندارد به او یاری نمایند و جایی که احتیاج دارد یاری نمی نمایند!

می پرسم همکاران خبرنگار چطور؟ دیدگاه آنها به معلولان چطور است؟

به هر حال نمی توان گفت این قشر جدا از مردم است و ذهنیتی که در بیشتر افراد جامعه وجود دارد ارتباطی به شغل آنها ندارد، ولی باز هم نسبت به مردم عادی خیلی بهترند. از یک تا 10 می توانم نمره 7 را به خبرنگاران بدهم.

پس خبرنگاران هم نمره کامل را نمی گیرند؟

نه، دریافت نمره کامل خیلی سخت است، اما وقتی به مردم عادی جامعه 3 می دهم، نمره خبرنگاران نمره بدی هم نیست و با خنده ادامه می دهم: البته من کمی سخت گیرم.

خواسته اصلی ساجده از همکاران خبرنگارش در رسانه های مختلف این است که حالا که تریبونی در اختیار دارند و فضایی برای طرح مسائل و انعکاس مسائل مردم، همانقدر که به بقیه موضوعات توجه می نمایند در کنار آن به مسائل معلولان هم توجه نمایند. معلولان حداقل 10 درصد جامعه ما را تشکیل می دهند، پس حداقل 10 درصد مطالب رسانه ها می تواند به بیان مسائل و حمایت از آنها اختصاص پیدا کند. در حوزه معلولان هم این قدر موضوعات متنوعی وجود دارد که تمام شدنی نیست.

در پایگاه خبری توان نگار خودمان آستین بالا زدیم تا بخشی از این مسائل را به تصویر بکشیم، اما امیدواریم بقیه رسانه ها هم وارد این میدان شوند و همه دست به دست هم دهیم تا گوشه ای از مسائل و مسائل جامعه معلولان را منعکس کنیم و در راستای حل این مسائل قدم برداریم.

معلولیت محدودیت هست، ولی ناتوانی نیست

ساجده در بخش پایانی صحبت هایش می گوید قبلا می گفتند معلولیت محدودیت نیست، ولی ما شعاری داریم که می گوییم معلولیت محدودیت هست، ولی ناتوانی نیست. امیدوارم چه مردم عادی، چه مسئولان و چه رسانه ها به این شعار توجه نمایند که خودش حرف های زیادی برای گفتن دارد. درست است که معلولان محدودیت ها و مسائلی دارند ولی در کنار آن توانایی معلولان هم باید دیده گردد.

آرزو دارم روزی هیچ مرزی بین افراد معلول و غیر معلول در جامعه نباشد و همه فاصله ها، خط ها و مرزها برداشته گردد و جامعه به این باور برسد که یک فرد معلول هم مثل همه افراد دیگر حق زندگی دارد.