با بهترین هاچ بک های موتور وسط آشنا شوید

به گزارش تایمر سرگرمی، پای خودروهای موتور وسط که در میان باشد، به یاد سوپراسپرت های سریع و گران قیمت می افتیم زیرا در حال حاضر صرفاً این خودروها و کوپه های اسپرت از این ترکیب پیشرانه استفاده می کنند؛

با بهترین هاچ بک های موتور وسط آشنا شوید

به گزارش خبرنگاران و به نقل از پدال، در گذشته اما در موارد معدودی خودروسازان در هاچ بک ها هم از ترکیب موتور وسط استفاده می کردند که البته بیشتر آن ها نمونه های مسابقه ای بودند و به خاطر قوانین مسابقات، نسخهٔ جاده ای آن ها هم در تعداد محدودی ساخته می شد. حال قصد داریم در این مطلب مشهورترین هاچ بک های موتور وسط تاریخ را معرفی کنیم.

رنو 5 توربو سال های 1980 تا 1984

در اواخر دههٔ 70 میلادی، نایب رئیس تولیدات رنو ژان ترامورسی در پاسخ به موفقیت کوپهٔ موتور وسط لانچیا استراتوس در مسابقات رالی، از برتونه طراحی یک نسخهٔ اسپرت موتور وسط از هاچ بک رنو 5 را درخواست کرد. این نسخه که رنو 5 توربو نام گرفت، در ژانویهٔ سال 1980 در نمایشگاه بروکسل رونمایی شد. رنو 5 توربو در درجهٔ اول برای مسابقات رالی طراحی شده بود اما نمونه های خیابانی آن هم ساخته شد. این ماشین به یک پیشرانهٔ 1.4 لیتری چهار سیلندر توربو با انژکتورهای بوش و توربوشارژر گارت مجهز شده بود که پشت راننده در وسط شاسی اصلاح شدهٔ رنو 5 نصب شده بود. این موتور 160 اسب بخار قدرت و 220 نیوتن متر گشتاور داشت که این نیرو برخلاف رنو 5 معمولی، به چرخ های عقب منتقل می شد. طبق قوانین مسابقات، باید حداقل 400 دستگاه از این ماشین به صورت خیابانی تولید می شد اما نهایتاً 1820 دستگاه از آن ساخته شد. سپس نسخهٔ دوم این ماشین نیز با نام توربو 2 ارائه شد که در آن قطعات بیشتری از رنو 5 معمولی جایگزین قطعات سبک وزن رنو 5 توربوی اولیه شده بودند. رنو 5 توربو 2 ظرف 6.9 ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می رسید. از این نسخه تعداد بیشتر 3167 دستگاه تولید شد.

لانچیا دلتا استراداله سال های 1985 تا 1986

لانچیا دلتا S4 یک ماشین رالی گروه B بود که بر اساس لانچیا دلتای معمولی ساخته شده بود در سال های 1986 و 1986 در مسابقات WRC شرکت می کرد اما طبق مقررات گروه B، لانچیا 200 دستگاه نسخهٔ خیابانی این هاچ بک موتور وسط را هم تولید کرد. این نسخه که با نام دلتا استراداله شناخته می شد، پنج برابر از گران ترین دلتای استاندارد آن زمان گران تر بود. دلتا استراداله مثل نسخهٔ مسابقه ای خود، از یک پیشرانهٔ 1.8 لیتری چهار سیلندر استفاده می کرد که برای کاهش تأخیر توربو در دورهای پایین، به توربوشارژر و سوپرشارژر باهم مجهز شده بود. این موتور در نسخهٔ تولیدی 250 اسب بخار قدرت و 290 نیوتن متر گشتاور تولید می کرد. دلتا استراداله هاچ بکی چهارچرخ محرک با سه دیفرانسیل بود که دیفرانسیل مرکزی 30 درصد از نیرو را به محور جلو و 70 درصد را به محور عقب ارسال می کرد. این هاچ بک آتشین ایتالیایی ظرف 6 ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می رسید و توانایی دستیابی به حدبیشتر سرعت 225 کیلومتر بر ساعت را داشت.

پژو 205 T16 سال های 1984 تا 1987

مثل لانچیا، پژو هم در دههٔ 80 قصد داشت در گروه B مسابقات WRC شرکت کند و طبق قوانین این مسابقات، خودروی شرکت کننده باید بر اساس یک خودروی تولیدی ساخته می شد. به همین دلیل پژو نسخهٔ دودر 205 را برای این کار انتخاب کرد. بدنهٔ 205 مسابقه ای توسط شرکت هولیز (Heuliez) ساخته شد. این شرکت 205 دودر استاندارد را از پژو می گرفت و بشدت آن را اصلاح می کرد. هولیز قسمت عقبی خودرو را قطع و یک دیوار آتش عرضی بین ستون های B جوش می داد. پیشرانهٔ 205 T16 یک نمونهٔ 1.8 لیتری توربوشارژ بود که بر اساس بلوک چدنی نسخهٔ دیزلی خانوادهٔ موتورهای XU پژو ساخته شده بود اما یک سر سیلندر شانزده سوپاپ اختصاصی برای آن توسعه یافته بود. این موتور به همراه گیربکس که از سیتروئن SM گرفته شده بود، به صورت عرضی نصب می شدند و نیرو هم به هر چهارچرخ انتقال پیدا می کرد. مثل لانچیا، پژو هم به الزام قوانین، 200 دستگاه نمونهٔ خیابانی از 205 T16 تولید کرد اما پیشرانهٔ این نسخه با 200 اسب بخار قدرت و 255 نیوتن متر گشتاور، کمتر از نیمی از نسخهٔ مسابقه ای توان داشت. تمام 200 دستگاه 205 T16 خیابانی به صورت فرمان چپ و با رنگ خاکستری تولید شدند.

رنو کلیو V6 سال های 2001 تا 2005

برخلاف خودروهای قبلی این لیست، رنو کلیو V6 ارتباطی با مسابقات نداشت و رنو با ساخت آن قصد بازگشت به مفهوم جذاب رنو 5 توربو را داشت. هرچند کلیو V6 بر اساس نسل دوم هاچ بک کلیو ساخته شده بود اما قطعات مشترک کمی با آن داشت. این هاچ بک داغ به یک پیشرانهٔ 2.9 لیتری V6 تنفس طبیعی مجهز شده بود که از گروه پژو-سیتروئن گرفته شده و 230 اسب بخار قدرت و 300 نیوتن متر گشتاور تولید می کرد. برای تبدیل کلیوی محرک جلو به یک هاچ بک موتور وسط محرک عقب، ساختار آن کاملاً موردبازنگری قرار گرفت و 300 کیلوگرم از اسپرت ترین نسخهٔ کلیوی معمولی سنگین تر شده بود. به همین دلیل، باوجوداینکه کلیو V6 قدرت بسیار بیشتری داشت اما خیلی سریع تر از کلیوی اسپرت معمولی نبود و ظرف 6.2 ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می رسید. در سال 2003 نسخهٔ بروز شدهٔ کلیو V6 با نام Phase 2 معرفی شده که علاوه بر تغییرات ظاهری، قدرت آن هم به 255 اسب بخار افزایش یافته بود. این نسخهٔ جدید سنگین تر شده بود اما با 25 اسب بخار قدرت بیشتر، این اضافه وزن را جبران کرده و زمان شتاب صفرتاصد آن به 5.9 ثانیه کاهش یافت.

فولکس واگن EA266 سال های 1969 و 1970

هاچ بک هایی که تا به امروز در این مطلب معرفی کرده ایم همگی نمونه های اسپرت و پرفورمنس هستند اما داستان فولکس واگن EA266 کاملاً متفاوت است. در اواخر دههٔ 60 میلادی بیتل افسانه ای در حال از دست دادن محبوبیت خود بود و به همین دلیل فولکس واگن به دنبال جایگزینی برای آن می گشت و بدین منظور ایده های زیادی را امتحان کرد که جدی ترین آن ها پروژهٔ EA266 بود. این ماشین یک هاچ بک موتور وسط اما کاملاً کاربردی و خانوادگی بود زیرا پیشرانهٔ آن زیر صندلی های عقب نصب شده بود و به همین دلیل، برخلاف دیگر ماشین های این لیست، هاچ بکی چهارنفره بود. EA266 به یک پیشرانهٔ 1.6 لیتری چهار سیلندر آب خنک با 100 اسب بخار قدرت مجهز شده بود که نیروی آن به چرخ های عقب انتقال پیدا می کرد. پروتوتایپ این خودرو در سال 1969 آماده شد و سپس 50 دستگاه از آن برای انجام آزمایش های مختلف ساخته شد. EA266 به مدت سه سال مورد آزمایش قرار گرفت و سرانجام به عنوان جانشین رسمی بیتل تأیید شد اما در سال 1971 رئیس جدید فولکس واگن دستور لغو این پروژه را داد و EA266 در لحظهٔ آخر از رسیدن به خط تولید بازماند. پس ازاین، فولکس واگن پروژهٔ گلف را برای جایگزینی بیتل آغاز کرد.

فولکس واگن گلف W12 کانسپت سال 2007

گلف W12 شاید هیجان انگیزترین خودروی این لیست باشد. این ماشین که در سال 2007 در جشنوارهٔ GTI در اتریش رونمایی شد، فرمول جنون آمیزی داشت: جایگزینی صندلی های عقب گلف با یک پیشرانهٔ 6 لیتری W12 توئین توربوی بنتلی کانتیننتال! این موتور با 650 اسب بخار قدرت و 720 نیوتن متر گشتاور، گلف W12 را ظرف تنها 3.7 ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می رساند و امکان دستیابی به حدبیشتر سرعت 325 کیلومتر بر ساعت را برای آن فراهم می کرد؛ اما علاوه بر موتور، اکسل و ترمزهای عقب این گلف آتشین هم از لامبورگینی گالاردو گرفته شده بودند. البته گلف W12 برخلاف دیگر هاچ بک های این لیست، یک کانسپت است و تنها یک دستگاه از آن ساخته شده اما این کانسپت کاملاً کار می کرد و قابلیت راندن داشت تا جایی که جرمی کلارکسون در تاپ گیر با آن رانندگی کرد. البته به دلیل عجله در ساخت گلف W12 (هشت هفته)، بعضی از قسمت های آن مثل پدال های تعویض دندهٔ روی فرمان و چراغ های عقب کار نمی کردند.

منبع: جام جم آنلاین
انتشار: 14 دی 1399 بروزرسانی: 14 دی 1399 گردآورنده: funtimer.ir شناسه مطلب: 1339

به "با بهترین هاچ بک های موتور وسط آشنا شوید" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "با بهترین هاچ بک های موتور وسط آشنا شوید"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید