پاسخ یک قربانی اسیدپاشی به سوالی تامل برانگیز، با کسی که این بلا را سرت آورد چه خواهی کرد؟ - تایمر سرگرمی

به گزارش، او می بیند، اما فقط 30درصد. برای سهیلا، اما همین هم جای شکر دارد. او شاد است از این که می تواند با همین اندازه از بینایی هم راه برود، نور روز و تاریکی شب را تشخیص دهد و چهره خانواده اش را ببیند. سهیلا یکی از قربانیان اسیدپاشی سریالی اصفهان است. دختر جوانی که در 26 سالگی قربانی حمله اسیدی افراد ناشناسی شد. درست مثل سحر، مرضیه و مینا. زنان و دخترانی که در اصفهان یکی پس از دیگری هدف حمله های مشکوکی قرار گرفتند. یکی چشمش را از دست داد، دیگری صورتش از بین رفت، آن یکی همه بدنش سوخت و جای زخم هایش به یادگار ماند. عاملان اسیدپاشی سریالی اصفهان، اما هیچگاه شناسایی و معرفی نشدند. دستگیری 2 مظنون تنها سرنخی بود که پلیس اصفهان در ارتباط با این پرونده جنجالی خبر آن را رسانه ای کرد.

در بین چهار قربانی شناخته شده، اسیدپاشی های زنجیره ای اصفهان، سهیلا جورکش بیش از همه آسیب دید. او سه سال نابینای کامل بود تا این که به یاری وزیر سابق بهداشت، به دنبال آخرین شانس برای به دست آوردن حداقل بینایی اش رفت. سهیلا دو سال پیش راهی بوستون شد. این شهر تنها جایی بود که امکان داشت سهیلا بتواند بینایی اش را دوباره به دست آورد. حالا دو سال از آن جراحی و بازگشت بینایی سهیلا گذشته.

اما هنوز هیچ چیز قطعی نیست. خودش می گوید هر روز صبح که از خواب بیدار می گردد از این که می تواند یک بار دیگر جهان را ببیند خدا را شکر می نماید: دکتر ها در آمریکا به ما گفتند که هیچ چیز معین نیست. یعنی تضمینی وجود ندارد. معلوم نیست که تا چه زمانی این چشم برای من کار می نماید و من هر شب با این نگرانی به خواب می روم و صبح با تابیدن اولین اشعه نور با همه وجودم امید را درک می کنم..

اما همه نگرانی های این روز های سهیلا جورکش فقط این نیست، هزینه های درمان و دارو و سفر های مکرر به آمریکا آن هم با قیمت های عجیب و غریب دلار هم برای او و خانواده اش مسائل زیادی را رقم زده. هرچند با دستور ویژه رئیس جمهوری بخشی از هزینه های درمانی این دختر جوان جبران می گردد، اما ظاهرا پروسه زمان بر اداری و برخی ناهماهنگی ها باعث شده تا این قربانی حادثه تلخ اسیدپاشی بعد از 5 سال هنوز حرف های زیادی برای گفتن داشته باشد.

خانم جورکش آخرین خبر هایی که از شما داشتیم مربوط به سفر شما به آمریکا بود.

بله، من از سال 96 برای درمان به آمریکا رفتم. شهر بوستون. آنجا وسیله ای برای بینایی ساخته شده بود. البته این تکنولوژی و دستگاه ساخته شده برای اولین بار بود که آزمایش می شد. جراحی موفقیت آمیزی بود. بخشی از بینایی من به دست آمد، اما خب هیچ تضمینی وجود ندارد.

یعنی محتمل است که به طور کامل نابینا شوید؟

بله، این را پزشکان بوستون به من گفتند. در واقع یک دستگاهی از جنس تیتانیوم به جای قرنیه در حفره چشم من کار گذاشته شده و این قطعه باعث بینایی من شده. ولی خب مسائل و محدودیتی هم دارد. اول از همه این که من نمی توانم پلک بزنم، ضمن این که بینایی من محدود است، حدود 30درصد. در حد این که روز و شب را تشخیص بدهم، جلوی پایم را ببینم و تا حدودی چهره افراد را از نزدیک تشخیص دهم، اما همین مقدار هم برای من خیلی امیدوارنماینده است.

این جراحی هزینه زیادی هم داشته؟

بله، ولی فقط جراحی نیست. من باید هر 6ماه یک بار برای چکاپ و معاینه به بوستون بروم. هزینه آزمایش و دارو، رفت وآمد، همه این ها رقم زیادی می گردد. من همین 4ماه پیش بود که از بوستون برگشتم. هربار هم حدود 15روز آن جا اقامت دارم. قطره های مخصوصی هم به من می دهند. من هم هربار به اندازه 6ماه این دارو ها را با خودم به ایران می آورم. گاهی اوقات هم دوستانم، دارو های لازم را برای من ارسال می نمایند. البته برخی از این دارو ها یخچالی است و همین هم کار را مشکل می نماید. خلاصه این که این 30 درصد بینایی با کلی زحمت و مشقت به دست آمده و معلوم نیست تا کی باقی بماند.

همه این هزینه ها را خودتان پرداخت می کنید؟

ابتدا ما پول را می دهیم، بعد فاکتور هزینه ها را به وسیله وزارت خارجه به وزارت بهداشت می دهیم. آن ها هم بعد از کلی دوندگی و بالا و پایین رفتن بخشی از آن را به ما پرداخت می نمایند. تازه این هم به خاطر دستور ویژه رئیس جمهوری است. یعنی، چون دستور آقای روحانی برای یاری به درمان من وجود دارد، بخشی از هزینه ها پرداخت می گردد. روند اداری و گردش کار آن خیلی زمان بر است. یک بار نامه گم می گردد، یک بار تشکیل جلسه کمیسیون به تعویق می افتد یا فلان مسئول و مدیر برای تأیید نیست.

دست آخر هم کلی از هزینه ها را خط می زنند و بخشی از آن را پرداخت می نمایند. این کار آن قدر سخت و زمان بر شده که برخی اوقات اصلا پشیمان می شویم. اما خب هزینه ها زیاد است. واقعا تقاضا دارم که ترتیبی اتخاذ گردد تا حداقل روند پرداخت هزینه ها سریع تر انجام گردد. این حداقل کاری است که می گردد برای من انجام داد. این تقاضای اصلی من از همه کسانی است که می توانند به بهبود روند درمان من یاری نمایند، چون من به جز یاری و حمایت دولت از هیچ جای دیگری تأمین اقتصادی نمی شوم.

برای درمان سایر قسمت های آسیب دیده بدن تان چه اقدامات درمانی انجام دادید؟

همه تمرکز من فقط برای به دست آوردن بینایی ام بود. چشم راستم که به طور کامل از دست رفته، تاکنون 90 عمل جراحی انجام دادم که همه آن ها مربوط به چشمانم است. هیچ جراحی زیبایی برای رفع کردن عوارض ناشی از سوختگی اسید انجام ندادم، تا الان هم درگیر همین موضوع بودم. برای من بینایی از همه چیز مهم تر است. هرچند آسیب دیدگی هایم خیلی زیاد است؛ 4 لیتر اسید روی سر وگردن من ریخته شد.

کمی از موضوع درمان فاصله بگیریم. پیگیری قضائی حادثه به کجا رسید؟

به هیچ جای معینی نرسیده، یعنی هنوز هم برای ما معلوم نیست اصل ماجرای حادثه اسیدپاشی اصفهان چه بود. پرونده من هنوز هم باز است و خودم همراه پدرم پیگیر ماجرا هستیم. هر چند فکر نمی کنم اتفاق خاصی در این پرونده رخ دهد. تنها اتفاقی که در پرونده افتاد، دریافت دیه بود. البته یک سوم از دیه باقی ماند. درست نمی دانم مشکل اصلی برای پرداخت الباقی دیه کجاست، آن هم در شرایطی که من و خانواده ام بیش از هر چیزی به پول برای ادامه درمانم احتیاج داریم.

یعنی از دستگیری و معرفی عامل یا عاملان آن حادثه ناامید شده اید؟

بعد از پنج سال تحمل این حد از سختی و مشقت، واقعا سخت است که از معین شدن متهمان و مجرمان حادثه ناامید شوم، اما خب نتیجه ملموسی هم وجود نداشته. خیلی دوست دارم با آقای رئیسی، رئیس جدید قوه قضائیه دیدار حضوری داشته باشم. شاید ایشان بتوانند برای روشن شدن ماجرا به ما یاری کند. مشکل اصلی من با آن تفکری است که باعث بروز این حادثه شد. آن طرز فکر باید اصلاح گردد. با ممنوعیت خرید و فروش اسید مشکل حل نمی گردد.

اگر همین فردا عامل اسیدپاشی اصفهان شناسایی و دستگیر گردد، چه برخوردی با او خواهید داشت؟

واقعا نمی دانم. پرسش سختی است. من هوادار خشونت نیستم. دوستدار صلح و ریشه کن شدن ظلم هستم، اما من از آن آدمی که این بلا را سر من آورد، می پرسم که تو به همه سختی هایی که من متحمل شدم، فکر کردی؟ آیا می دانی سوختگی و نابینایی یعنی چه؟ جای ظرافت زنانه با سوختگی و گوشت اضافه تا آخر عمر زندگی کردن چه احساسی دارد. من هزار بار مُردم و زنده شدم. همه افرادی که مثل من قربانی اسیدپاشی شدند، تمام این لحظات سخت و طاقت فرسا را تجربه کردند. نمی دانم شاید به خاطر این است که ما همواره بخشیدیم، شاید اگر چند نفری با اسیدپاشان جور دیگری رفتار می کردند، الان ماجرای اسیدپاشی در ایران طور دیگری بود.

منبع: شهروند