ماجرای ترسناک زامبی شدن میگوها، عکس - تایمر سرگرمی

دنیای حیوانات پر است از داستان های ماجراجویانه، عاشقانه، تراژیک و البته داستان های ترسناک. دانشمندان دانشگاه براون، یک داستان ترسناک از زامبی ها کشف نموده اند: کرم هایی که با هک ژنوم میگوها، تکثیر می شوند و کنترل مغز آن ها را به دست می گیرند.

اگر سریال آخرین بازمانده از ما (The Last of Us) محصول HBO را دیدن نموده باشید، با قارچ کوردیسپس آشنایید. این قارچ با آلوده کردن مورچه ها و کنترل سیستم عصبیشان، آن ها را به عروسک خیمه شب بازی خودش تبدیل می نماید و به این شکل تکثیر می گردد. این قارچ مورچه ها را مجبور می نماید که در ارتفاعات بالاتر، روی یک برگ بچسبند تا هاگ ها جوانه بزنند و مورچه های بیشتری را آلوده نمایند. علاوه بر این، نوعی زنبور انگل، عنکبوت ها را تبدیل به زامبی می نماید. این زنبور، عنکبوت را مجبور می نماید که برای لاروهایش نوع خاصی پیله از تارهایش بسازد و سپس عنکبوت مذکور به عنوان طعمه خورده می گردد.

انگلی به نام Levinseniella byrdi هم وجود دارد که فقط می تواند در روده گونه های خاصی از پرندگان مردابی فراوری مثل کند. این کرم کوچک دوست دارد پیش از ساکن شدن در روده پرندگان، کمی ماجراجویی کند. تخم های این انگل به وسیله مدفوع پرنده وارد محیط می گردد و آن جا به وسیله حلزون های دریایی خورده می گردد. لاروها رشد می نمایند و از بدن حلزون بیرون می روند، در آب برای خود شنا می نمایند تا وارد آبشش سخت پوستان کوچک بی گناهی شوند که به نام دوجورپایان یا آمفی پادها شناخته می شوند. این جا است که همه چیز عجیب می گردد.

دوجورپایان معمولا موجوداتی خجالتی هستند که به یاری رنگ خاکستری یا قهوه ای بی روح خود می توانند زیر پوشش های گیاهی پنهان شوند. هنگاهی که به وسیله این انگل ها آلوده می شوند، رنگشان به نارنجی روشن تغییر می نماید، روحیه ماجراجو پیدا می نمایند و ترجیح می دهند در فضای باز برای خود بچرخند. این ویژگی ها باعث می گردد که پرندگان راحت تر شکارشان نمایند و این دقیقا همان چیزی است که انگل ها برای بقا به آن احتیاج دارند.

در مطالعه ای تازه، محققان دانشگاه براون روند این تغییرات زیست شناسی در دوجورپایان آلوده به این انگل را آنالیز کردند. آن ها از توالی RNA برای شناسایی ژن هایی در ژنوم دوجورپایان استفاده کردند که با تغییرات اصلی مطابقت دارند و دریافتند که کرم ها ژن هایی را فعال می نمایند که شامل رنگدانه است. این در توانایی آن ها برای تشخیص محرک های خارجی تداخل ایجاد می نماید و ژن های متعددی را که در پاسخ های ایمنی دخیل هستند و با انگل ها مبارزه می نمایند، سرکوب می نماید.

در حالی که این داستان به خودی خود یک داستان مجذوب کننده است، تیم می گوید که درک بهتر این سیستم ها در نهایت می تواند به ما در مبارزه با پاتوژن هایی که بر انسان ها اثر می گذارند، یاری کند. دیوید رند، نویسنده این مطالعه گفت: معین کردن مکانیسم های مولکولی این نفوذ، برای پیشرفت درک تکامل همزمان میزبان و انگل مهم است. یادگیری مکانیسم های مولکولی این نوع تعاملات میزبان-انگل می تواند پیامدهای مهمی برای نحوه مدیریت پاتوژن ها به طور کلی و در انسان داشته باشد.

5858