کهشکان راه شیری شاید با چیزی که همیشه دیده اید تفاوت داشته باشد - تایمر سرگرمی

شاید لازم باشد تا فرضیات خود را درباره اینکه کهکشان راه شیری (Milky Way Galaxy) از بیرون چگونه به نظر می رسد، تغییر دهیم. در حالی که تصویر عمومی در نظر گرفته شده برای کهکشان راه شیری یک مارپیچ میله ای با بازوهای بلند و متناسب است، چالش مهم این است که ما این برداشت را از داده های جمع آوری شده از داخل کهکشان انجام داده ایم که دید ناقصی از بخش بیرونی آن ارائه می دهد.

کار تازه تلسکوپ فضایی هابل اما بر اساس اندازه گیری فاصله تا اجرام کیهانی، نشان می دهد که حداقل بخشی از بازوهای بیرونی کهکشان ممکن است بزرگ تر و عضلانی تر از چیزی باشند که تصور می شود. به گفته تیم تحقیقاتی هابل و طی مقاله ای که در استروفیزیکال ژورنال (Astrophysical Journal) منتشر شده است، پیش بینی هایی که این شکل بازوهای تا سال 1971 میلادی حاکی از وجود مجموعه از از بازوها در لبه بیرونی کهکشان بود.

جاش پیک (Josh Peek) اخترشناس مؤسسه علمی تلسکوپ فضایی در بالتیمور گفت: احتمال زیادی وجود دارد که قرص بیرونی کهکشان راه شیری، شبیه به کهکشان نزدیک، یعنی مسیه 83 با بازوهای کوتاه و چند-تکه باشد.

او و همکارانش بر روی بازوی مارپیچی برساوش کهکشان راه شیری تمرکز کردند. نقشه برداری کهکشان ما معمولا شامل تلاش برای اندازه گیری فاصله تا اجرام گوناگون موجود در آن است. دانشمندان می توانند از میزر (بر وزن لیزر) که به طور طبیعی منابع رادیویی هستند که در مناطقی با تعداد زیادی ستارگان پرجرم روی می دهند، استفاده کنند. اما چون میزرها در همه جا وجود ندارند، دانشمندان اغلب نیاز به استفاده از تکنیک های دیگری برای تقریب فاصله ها در مقیاس کهکشانی است.

گام دیگر استفاده از چگونگی حرکات ابرهای گازی است اما چالش این روش، پیش بینی این حرکات بر اساس اطلاعات ناقص کنونی است. ناسا اعلام کرده است که در حالت ایدئال، حرکت اندازه گیری شده برای یک ابر گازی مستقیما با فاصله آن به دلیل چرخش کلی کهکشان راه شیری مرتبط است و به دانشمندان امکان می دهد تا ساختار کهکشان را تعیین کنند.

مطالعه تازه این پرسش را مطرح نمود که اگر یک ابر گازی بتواند حرکات تصادفی هم داشته باشد چه روی می دهد. ایجاد نقشه های غبار سه بعدی مستلزم مشاهده رنگ گروه هایی از ستاره ها در سراسر آسمان است. به گفته ناسا ستارگانی که غبار زیادی میان آن ها و تلسکوپ وجود دارد، در مقایسه با رنگ طبیعی خود سرخ تر به نظر می رسند.

داده های هابل در حقیقت پیچیدگی بیشتری را نسبت به تصور قبلی برای بازوی برساوش (Perseus) نشان داد. مشاهدات ابرهای غبارآلود نشان داد که برخلاف آنچه مطالعات دیگر فرض می کردند، ابرها در فاصله بازوی برساوش (تقریبا 6000 سال نوری) قرار ندارند، بلکه به سوی فاصله تقریبا 10 هزار سال نوری حرکت می کنند.

اکنون اما تیم هابل قصد دارد تا مشاهدات خود را روی بخش مرکزی کهکشان راه شیری هم متمرکز کند تا درک بهتری از نحوه شکل گیری کهکشان به عنوان یک کل پیدا کند. کاترین زاکر (Catherine Zucker) همکار مأموریت هابل و یکی از اعضای تیم تحقیقاتی در STScI قصد دارد از نقشه های سه بعدی غبار با استفاده از مشاهدات فروسرخ از یک میلیارد تا دو میلیارد ستاره قرمز شده از طریق غبار، استفاده کند.

ناسا با اشاره به اینکه اطلاعات بیشتر ممکن است از رصدخانه های دیگر به دست بیاید، گفت: با پیوند دادن این نقشه های تازه غبار با بررسی سرعت گاز موجود، اخترشناسان می توانند نقشه موجود کهکشان راه شیری داخلی را همان طور که قبلا درباره بخش بیرونی کهکشان راه شیری انجام داده اند، اصلاح کنند. ایده های مطالعه برای زمان تلسکوپ پذیرفته می شود.

انتظار می رود که تلسکوپ فضایی رومی نانسی گریس رومن (Nancy Grace Roman Space Telescope) بتواند با استفاده از نور فروسرخ برای دیدن غبار از کل صفحه کهکشان و در چند ساعت نقشه برداری کند و شاید برای نخستین بار آن سوی کهکشان راه شیری را مشاهده کند. علاوه بر این رصدخانه ورا روبین (Vera Rubin) می تواند رصدهایی را از نقاط کم نور و دور پیش ببرد که وقتی با توانایی تلسکوپ رومن همراه می شود، فاصله های بسیار دورتر را هم پوشش می دهد.

عکس کاور: طرحی گرافیکی از تصور همیشگی درباره شکل کهکشان راه شیری

Credit: NASA/JPL-Caltech

منبع: Space